Ramadan en Idl Fitri

O mijn god. Of liever gezegd, oh, Allah! Ik doe vrolijk mee met de minderheid in mijn kantoor en vriendenkring. Ik vast van zonsopgang tot zonsondergang. Ontbijt om 4 am, sjacherijnig om 7 am, omdat ik niet kan slapen en verbazingwekkend, helemaal niet hongerig tot 6.20 pm.MIjn enige consessie is dat ik blijf drinken. Stiekum als ik op kantoor ben in Jakarta of Yogyakarta, en meer openlijk op het katoor in Bali. (Ja, omdat we met de Canadese vrijwilligers organisatie gaan fuseren, hebben we tot 1 April 2 kantoren). In Bali eten we normal gesproken met elkaar tijdens de lunch. We hebben echt een fantastische kokkin; ibu Wayan en de lunch is normaal gesproken het hoogtepunt van mijn dag, wat zeg ik, tijdens mijn donkere dagen was dit het hoogtepunt van mijn leven! Oh, zelfs de enge groene en roze sliertjes in kokos smurrie die ze soms als snack maakt vind ik geweldig!

Anyhow, nu is de helft van het kantoor aan het vasten, oftewel “puasa”. En dit groepje is ongeveer de helft ‘geregistreerd’ moslim. Ja, geregistreerd, want je MOET een godsdienst hebben in Indonesia. En je kan maar kiezen uit 6 godsdiensten; Islam, Protestant, Katholiek, Hindu, Budhist en Confusianism. De andere “puasas” zijn of “solidariteits vasters” of maken gebruik van deze periode om de vasten tijd van de eigen godsdienst in te halen. En dus solidariteits-vast ik gezelli mee, met mijn collega’s, met vrienden en met 200 miljoen andere Indonesiers …. Zelfs Jeanette, een vriendin uit Nederland die hier lekker twee weken op bezoek kwam, deed mee als we samen met Nana op pad gingen.

Ramadan is ook een tijd van moderatie, reflectie en ‘zakat’; het geven van aalmoezen aan de armen zoals verplicht in de Islam traditie. Meer dan 7% van de Indonesische bevolking leeft van minder dan 1 dollar per dag. Meer dan 48% leeft van 2 dollar per dag. EN ik kan je verzekeren, zelfs al verbouw je je eigen groenten, het is echt onmogelijk om dit voor langere tijd te doen en gezond te blijven. Aan het begin van dit jaar, heb ik, samen met 4 vrijwilligers een week lang van 1 dollar per dag geleefd. Het was echt een eye opener. Waar kan je in hemelsnaam schoon water vinden? Vervoer? Medicijnen als je ziek bent? Groenten of fruit? Ik heb een dagboek bijgehouden van die tijd, misschien kan ik ooit de tijd en energie vinden om het op deze blog te zetten. Maar terug naar zakat. Eergisteren kondigde een zakanman aan dat hij voor zijn ‘zakat’, mensen 3 dollar zou geven. 3 dollar! WOW! 2.000 mensen kwamen erop af. 21 mensen werden dood gedrukt en letterlijk onder de voet gelopen. 21 doden om 3 dollar te krijgen. Verschrikkelijk.

Het zou zo gemakkelijk zijn om te vergeten dat er schrijnende armoede bestaat. Ook in Bali. Naast de surfer dudes, de Russische patsers vol met bling bling, naast de trendy gezinnen met boven gemiddeld aantal kids (kids zijn de nieuwe Porsche, alleen de rijken kunnen een grott gezin zelf onderhouden), naast de backpackers en hippy jellilala’s, naarst alle sabbatical-year “op zoek naar mezelf”burned out professionals, naast de zonaanbidders en overwinteraars, daarnaast bestaan ook de armen van Bali. In de Balinese cultuur bestaat bedelen niet. Maar ruilen wel. Het is traditie om voor een klein bedrag een niemendalletje te kopen / ruilen met de armen. Meestal zie ik daar niet zoveel van. Overdag ben ik op kantoor, en ‘s avonds komt er niemand aan de deur. Maar soms, als ik overdag thuis ben, en de deur staat wagenwijd open, dan komt er letterlijk iedere paar minuten iemand langs. De piepkleine middenstanders en marskramers, schoenlappers, zoete broodjes, pinda’s, eieren, pap, nasi, sate, soep, oud papier ophalen, vuilnis, karton, plastic flessen. Oh, en magi k alstublieft de witte bloemetjes uit uw tuin komen ophalen voor de temple? En dan de mensen die dingetjes willen ruilen … een bosje van 3 uien. Een zelfgemaakt mes. Droge visjes. Het is allemaal nog geen stuiver waard, maar je betaald een kwartje. Dus net andersom van in “op de markt is je gulden een daalder waard”. (En hoe heet dat tegenwoordig? In het winkelcentrum is je gulden een Euro waard? Of ook andersom?). EN als een omaatje langs komt, kan ik het meestal niet weerstaan en eindig ik met een kilo kleine visjes, een roestig mes en een schoon geweten.

Vandaag was ik vroeg thuis, want na mijn ontbijt van 4 uur kon ik niet meer slapen, en ging ik om 6 uur naar kantoor. En toen zag ik weer eens een nieuwe deur tot deur service … een dansend aapje. Voor 5.000 rupiah (40 Euro cent) halt een mannetje een zielig aapje uit een doosje, en die doet een dansje op je varanda… zucht.

Weg schoon geweten. En weg schone veranda