Mei, alweer voorbij

Mei, alweer voorbij en nog steeds niets op mijn blog geschreven….

Gelukkig blijf ik wel gewoon fotoos maken, dus iedere keer als ik ze op mijn computer download, word ik er weer even aan herinnerd … misschien leuk om te delen met alle familie en vrienden…Maar aangezien tegenwoordig iedere kleuter al een eigen website heeft, weet ik eigenlijk ook niet zo goed of eigenlijk iemand wel tijd en zin heeft om te lezen… En zo niet, dan misschien even lekker plaatjes kijken!

Nadat ik weer opgekrabbeld was van mijn long –en andere ontstekingen, was het weer vol aan de bak. Het was erg druk op het werk en daarnaast ben ik samen met Nana en andere vrienden en collega’s betrokken bij een ander vrijwilligers project; wij geven in de avond uren les aan een group gehandicapte jong-volwassenen. Dit is onderdeel van een groter project, van 3 van onze partner organisaties. Het is eigenlijk een werkvoorbereidings traject, voor mensen met een handicap die nog nooit buitenshuis gewerkt hebben. Er zijn lessen in Engels, werken met computers en sociale vaardigheden. De lessen zijn in de avond uren, zodat iedereen met een baan ‘s avonds als vrijwillige docent een bijdrage kan leveren. Ik vind het echt heerlijk om te doen. Zwaar, ingewikkeld, vermoeiend (na een lange dag op het werk van 6-9 ‘s avonds!), maar hartstikke leuk. De coordinator, heeft geen lessonplan of zo ontwikkeled, er is alleen een onderwerpen lijst, dus iedereen moet iedere keer als je een les komt verzorgen, ook het lesmateriaal zelf inelkaar draaien. Dus jeuken mijn handen en wil ik het project adopteren! Ha ha ha.

Ik schreef al eerder dat er eigenlijk constant ceremonies op Bali zijn. Ik weet nog goed, de allereerste keer toen ik in Bali aankwam, dacht ik "Ik hoop dat ik een keetje een ceremonie mee kan maken!" En na 5 dagen vakantie dacht ik al, "Ok, ik hoop dat ik vandaag GEEN ceremonie zal meemaken". Kun je nagaan als je op Bali woont ...

Maar eigenlijk vind ik iedere ceremonie weer gewoon leuk en bijzonder. Behalve als ik heeeeeeeel lang in de file moet staan. In mei kwam een van de belangrijkste ceremonies weer voorbij, Galungan en Kuningan. Dit is twee keer per jaar. De feestelijke periode duurt 10 dagen. Bij ons op kantoor begint het altijd met het maken van een PENJOR. Een “bamboe altaar paal” (tja. Letterlijke vertaling!, snap dat je daar niet een-twee-drie- wijzer van wordt!) moet bij ieder ingang van huis of dorp geplaatst worden. Op kantoor is dat altijd een geweldig excuus om buiten te knippen en te plakken en the giechelen en als team bij elkaar te komen. De laatste twee keer waren erg grappig, want na 3 jaar zijn wij, de niet hindoes op kantoor, gepromoveerd tot het zonder toezicht penjor’s maken. We waren zowiezo al een raar groepje in de rest van de straat, want normaal gesproken maken de mannen alleen een Penjor, en op kantoor hebben we bijna alleen vrouwen. Kakelende giegelende vrouwen, dus we kunnen het niet eens ongemerkt doen. Maar goed, Galungan dus. Tijdens Galungan komen de geesten van overleden voorvaderen weer terug op aarde om gezellig met de familie samen te zijn. Ter voorbereiding moet natuurlijk alles schoongemaakt en gereinigd worden. Ook zijn er veel dansen en andere activiteiten om de voorvaderen te vermaken. Rond ons nieuwe huis hebben we natuurlijk ook

weer een tempel(tje). Op Kuningan kwam onze hulo in de huishouding even langs om ook bij ons offers te brengen. En even later de huiseigenaar. En een paar Balinese vrienden. EN mijn collega’s. Gelukkig zijn Balinezen erg pragmatisch met de offers. Het gaat om het gebaar. Als de wierrook op is, mag je alles gewoon opeten. Wij hoefden dus even geen boodschappen te doen!!

Eugene en Marleen uit Nederland kwamen op vakantie naar Bali, brachten veel verzoek nummertjes zoals echte oude kaas, drop en Jazz magazines mee. En natturlijk ... ORANJE BOVEN spullen! Nu kan ik met boa's en bombarie naar het voetbal gaan kijken! En als bedankje moesten we natuurlijk naar de karaoke!

Verder.... ga ik morgen verder schrijven maar nu alvast de fotoos neerzetten....