De laatste maanden zijn extreme hectish geweest op mijn werk, al vertel ik daar niet zo heel veel over. Of in iedergeval, niet in detail. VSO gaat fuseren met de Canadese vrijwilligers organisatie, CUSO. Iedereen die wel eens een fusie van dichtbij heft meegemaakt, weet dat het veel voeten in de aarde heeft. Nou voel ik mezelf wel eens een duizenpoot, of schaap met 5 poten, maar dat is nog niet genoeg om het allemaal makkelijk rond te breien. Maar het houdt het mijn werk interesant. Nou schijnt ere en Chinees spreekword te betstaan, of eigenlijk is het een vloek, :”Dat je in interessante tijden mag leven!” EN interessant is het. Af en to een beetje te interessant.
We hebben tot 1 November, tot de fusie een feit wordt, even geen manager voor ons “livelihood” programma. Ik heb maar weer eens twee petten op, die van directeur en “livelihood” manager, en het is al zo verdories heet! En zo ben ik ineens weer in Flores, Maumere deze keer, om vrijwilligers en locale organisaties te bezoeken.
Ik heb net drie aaneengesloten dagen kunnen vinden in mijn overspannen agenda, en ik moet een strak schema volgen om alle vrijwillgers en partners te kunnen bezoeken. Dat is natuurlijk vragen om problemen in Indonesia. Allereerst is het vliegschema complete veranderd; ipv 8.30 am, vertrekt het vliegtuig om 14.30 en op de weg terug zijn we nu geplanned om 7 am, ipv 14.30. Ok dan! Dus rest er nu slechts volle dag om met iedereen om de tafel te gaan zitten. Zucht …..
Een van mijn vergaderingen is met de plannings afdeling van de lokale gemeente. Onze vrijwilligster doet daar echt een geweldige job, door de stem van de locale bevolking in de planning te laten gelden. Je denkt misschien, puh, da’s toch niet wereldschokkend? Misschien niet wereldschokkend, maar wel een enorme stap voor het Indonesische platteland! Vergeet niet dat het tot 10 jaar geleden nog gewoon een dictatuur was!
Het is prachtig om al die verschillende groepen om de tafel te hebben zitten, de grote regerings jongens (letterlijk) en de piepkleine vrouwkes van het platteland (ook letterlijk). En ik, in mijn mooie batikbloes en een gele kinderpleister op mijn oor.
De vele muggenbeten waren gaan ontsteken en er was niets anders beschikbaar …..
Heel charmant!
We hebben tot 1 November, tot de fusie een feit wordt, even geen manager voor ons “livelihood” programma. Ik heb maar weer eens twee petten op, die van directeur en “livelihood” manager, en het is al zo verdories heet! En zo ben ik ineens weer in Flores, Maumere deze keer, om vrijwilligers en locale organisaties te bezoeken.
Ik heb net drie aaneengesloten dagen kunnen vinden in mijn overspannen agenda, en ik moet een strak schema volgen om alle vrijwillgers en partners te kunnen bezoeken. Dat is natuurlijk vragen om problemen in Indonesia. Allereerst is het vliegschema complete veranderd; ipv 8.30 am, vertrekt het vliegtuig om 14.30 en op de weg terug zijn we nu geplanned om 7 am, ipv 14.30. Ok dan! Dus rest er nu slechts volle dag om met iedereen om de tafel te gaan zitten. Zucht …..
Een van mijn vergaderingen is met de plannings afdeling van de lokale gemeente. Onze vrijwilligster doet daar echt een geweldige job, door de stem van de locale bevolking in de planning te laten gelden. Je denkt misschien, puh, da’s toch niet wereldschokkend? Misschien niet wereldschokkend, maar wel een enorme stap voor het Indonesische platteland! Vergeet niet dat het tot 10 jaar geleden nog gewoon een dictatuur was!
Het is prachtig om al die verschillende groepen om de tafel te hebben zitten, de grote regerings jongens (letterlijk) en de piepkleine vrouwkes van het platteland (ook letterlijk). En ik, in mijn mooie batikbloes en een gele kinderpleister op mijn oor.
De vele muggenbeten waren gaan ontsteken en er was niets anders beschikbaar …..
Heel charmant!
Posts
