Madonna & Nana and Malawi

Mijn 3e maand alweer in Malawi. Tijd voor een nadere introductie…

Malawi ligt in het zuiden van Afrika, omringd en overschaduwed in touristen ogen door de glorieuze stranden van Mozambique, en de Nationale Parken van Tanzania en Zambia. Als Malawi al eens in het nieuws is, komt dat meestal door de schrikbarende armoede of door de HIV&AIDS besmettings cijfers. Of omdat Madonna hier een kindje geadopteerd heeft.

Het is dan ook verschrikkelijk raar om in zo’n bizar groot huis te wonen zoals ik nu doe. Ik voel me er niet thuis, het is veeeeeeel te groot en verschrikkelijk duur. De vorige directeur had een gezin met 3 kinderen, en ik ben hier in mijn eentje. Af en toe voel ik me echt een Remy of klein zigeuner meisje. De huur loopt gelukkig af op 30 November. Tot die tijd heb ik het huis omgetoverd tot een international VSO staff gast huis. VSO Malawi is het grootste programma van VSO, en regelmatig (bijna om de week!) hebben we internationale gasten. In deze tijden van economische crisis is het natuurlijk te gek dat ik alleen in een ziekenhuis met 6 kamers en nog meer bedden woon, terwijl gasten grof geld moeten betalen voor een hotel. Vandaar dus dat ik in September letterlijk mijn deuren heb opengegooid voor collega’s.

Het huis komt ook met een ploeg van personeel; er is een tuin man, een huishouder (met gezin) en drie bewakers die in ploegendienst werken. En zoals mijn Oegandeze collega’s zouden zeggen, Er is altijd wel een ‘African story’. Er is altijd wel iemand van de familie die ziek is, gaat trouwen, moet trouwen, schoolgeld moet betalen, geen baan/land/geld heeft en nu een lening wil om een opleiding/land/spullen te betalen. Iedere dag…..

In een van mijn eerste weken hier, werd ik om 5 uur uit mijn bed gebeld door een bewakers, Emmanuel. Ik schrok me rot. Hij vertelde me dat een van de andere bewakers ernstig ziek was en naar het ziekenhuis moest. “Da’s ok, dan moet hij maar gaan”, zei ik slaap dronken. Het was even stil.... “Maar hoe moet hij daar komen, ij heeft geen vervoer of geld voor vervoer.” Ik kleedde me geergerd aan... “De hele week hard werken, en dan in het weekend dit, blablabla geirriteerd bla bla”. Tegen de tijd dat ik Emmanual had opgepikt, en door kleine modderpaadjes met mijn grote VSO pick up truck reed, terwijl smoezelige half gekleedde kinderen, geiten en kippen voor me wegstoven, was ik gekalmeerd. We waren in een wijkje van lemen hutjes, hier en daar met een golfplaten dak. Emmanuel ging Christopher ophalen, terwijl ik het vermaak van de dag was voor de kids. Na een eeuwigheid, kwam Christopher in de auto. En met hem zijn vrouw, hun baby, een bundel hout, 2 pannen, een jerrycan water, maismeel en wat kleding. Oh ja.... In het ziekenhuis krijg je geen eten, dat wordt je familie geacht te verzorgen....

En nu was ik niet langer geirriteerd maar diep beschaamd.... In Bali rij ik zonder problemen met een taxi als het moet naar de dierenarts voor mijn katten, en hier was ik geirriteerd terwijl dit ritje van een half uurtje het verschil tussen leven en dood was voor Christopher... Het was weer even een wake up call.

African stories. Zo noemden mijn Oegandeze collega’s de verhalen over dood en verschrikking, ziekte en AIDS, honger en armoede. Er is geen ontkomen aan als je hier woont. Je kunt een groot hek om je huis zetten, prikkeldraad er boven op en voor de goede orde dat alles ook nog onder stroom zetten, tralies voor de ramen en 3 bewakers voor de deur, in je grote aircon auto stappen en door de rijke wijk naar je werk rijden, maar de African stories zijn overal. Soms kun je helpen, maar heel vaak ook niet. Soms kan ik mededogen en empathie hebben, en soms ben ik afgestompt of geirriteerd...

Zo kwam de tuinman vorige week met een hele lijst van wensen. Letterlijk. Hij had het netjes opgeschreven, 2 A4-tjes vol. Het begon met: “ik wil nieuwe laarzen en een overall”, tot “ik ga trouwen en heb een lening nodig.” Ik probeerde uit te leggen dat t niet mogelijk is omdat hij in 3 maanden me niet terug kan betalen. Hij dacht even na en zei toen: “Kunt u me dan niet adopteren?” “Adopteren?” “Ja, net zoals Madonna!”

Nana kwam na een eindeloze reis (Bali, Bangkok, Addis Abbeba, Lilongwe in 34 uur) aan in Malawi. Voor het eerst in Afrika, dus ze keek haar ogen uit tijdens de reis naar Lilongwe. Ze had meer dan 30 kilo bagage bij zich, meerdendeel voor mij. Wat kleding, maar ook duik spullen en natuurlijk Indonesisch eten!

Ik kon maar een weekje vrij nemen, maar door gebruik te maken van de lange weekenden, zijn we uitendelijk heel veel op pad geweest. Allereerst gingen we kamperen (in en vaste tent met bed) in Nhkotakota National Park (NP). We zagen sporen van allerlei dieren. “kijk, de voetafdruk van een hert” “OH!” tijdens een wandel safari..., grote vette krokodillen en apen. Nana was diep onder de indruk. Ik minder. Maar de omgeving was prachtig en het gezelschap geweldig dus wse hadden een fantastisch weekend.

Onze volgende trip ging naar Liwonde NP. En daar begin de echte safari. Het haalt het niet bij de safari giganten in andere landen, en de big 5 (leeuw, buffalo, luipaard, olifant, neushoorn) krijg je niet allemaal te zien, maar de setting is spectaculair.

Na alle kou van de eerste weken, is het nu snikheet en kurkdroog. Dat betekent dat er niet veel meer te eten is voor de grazers. Liwonde NP ligt aan een grote rivier. Alle dieren komen naar de rivier om te drinken en de sappige blaadjes en gras te eten...
Zittend op ons terrasje voor onze permanente tent (alweer met bed) zien we ann de andere oever olifanten! WOW! Gaaf, we lopen een eindje om dichterbij te komen en moeten wrattenzwijnen, bavianen, apen en antilopen ontlopen, en trappen bijna op een krokodil.... Dit is andere koek! Gaaf. Die nacht bij het geblaf van de nijlpaarden, worden we wakker omdat er iemand rond onze tent sluipt. Ik dacht dat het de bewaker was, maar ik hoor duidelijk iets of iemand kauwen. Ik maak de tent open en sta oog in oog met een olifant! En nog een, en nog een. (x 5). WOW, da’s we errug dichtbij. Maar gelukkig is de bases van de tent van steen, eigenlijk is alleen het dak van zeildoek, dus we zitten veilig. Nana blijft veilig in bed liggen, en ik geniet van de nabijheid van de grote kolossen. Wat kunnen ze zachtjes lopen en hard eten! Hele bomen en struiken worden ontworteld.

We besluiten een nachtje extra te blijven, maar nu hebben we een probleem. De veilige stenen tenten zijn volgeboekt, maar we kunnen wel op de camping. Na onze olifanten encounter van de avond ervoor zie ik dat eigenlijk niet zo zitten, maar de camp leiding bezweert ons dat er bewaking zal zijn, een hele hoop lampen en een groot vuur. EN dus zetten we ons tentje op......... Die avond is er een gebrek aan lamp olie, zijn de bewakers te bang voor de olifanten en is er niet genoeg hout voor een vuur.... En dus, om 1 uur ’s nachts horen we de sluipvoeten, het gekauw en het krakende knallende geluid van bomen die omgelopen of ontworteld worden.... Deze keer hoeven we de tent n iet uit om te weten dat er olifanten zijn. En dat ze de boom waar wij onder staan lekker vinden. We zijn omsingeld door olifanten.... Langzaam buigt de tent door, waar ze tegen de tent aanleunen om dichter bij de lekkere bladjes te komen. Wij zijn zoooooooooooooooooo bang! Wat moeten we doen? Herrie maken om ze weg te jagen? Maar dan raken ze msschien in paniek en stappen ze op ons? Stil blijven! Maar dan weten ze niet dat er levende dingen in dit rare ding zitten en dan stappen ze misschien op ons! Uiteindelijk besluiten we stilletjes met onze zaklampen te blijven schijnen, zodat ze misschien denken.....? Na het allerlangste uur uit ons leven stappen ze van onze tent af, breken een paar andere bomen af en gaan de andere kant uit. We besluiten niet langer te wachten en vluchten uit de tent met onze dekens om in de leuken te gaan slapen.

Volgende stop, Cape MaClear, Domwe eiland. Een prachtige plek in Lake Malawi. Waar we per kayak heen moesten. Daar aangekomen was het lekker rustig zwemmen, kayakken, snorkelen, lezen, genieten en zorgen dat de bavianen je eten niet stelen....

Het volgende weekend gingen we naar het Lake of Stars festival. Samen met zo ongeveer iedere muzungu jongere in Malawi, alle VSO vrijwilligers in de wijde omstrek en met vrienden die in Mozambique wonen (Johan & Marifi). Het is leuk, ik voel me verschrikelijk oud maar val als een blok voor een band uit de UK; de Noisettes.
Madonna was nergens te bekennen!

Nana is afgelopen dinsdag terug naar Indonesia gegaan. Het huis is ineens weer zo ontzettend groot en leeg. En daar kunnen de 2 nieuwe internationale collega’s die net gearriveerd zijn helemaal niets aan veranderen.

Op 23 December vlieg ik terug naar Bali... het grote aftellen is weer begonnen... Nog 60 nachtjes slapen.....