Weer een weekend voorbij en ik probeer in de resterende 15 minuten van mijn lunch break even een verhaaltje te schrijven. Is het eigenlijk al opgevallen hoe slecht mijn nederlands geworden is? Since ik niet meer iedere dag even met Simone praat of schrijf, gebruik ik amper mijn vaders taal nog. Nou schreef ik al niet zo heel vaak meer in het Nederlands, en voel ik het gemis van een spelling checker des te meer, maar nu gaat ook mijn gesproken Nederlands achteruit. Soms staat er ineens een Nederlandse vrijwilligser voor mijn neus die in het rap ABN tegen me gaat praten en dan moet ik echt even omschakelen ….HELP!!! Ik wil echt geen Adam Curry worden met zo’n raar Amerkaans/Engels accent. Als ik in Nederlands ben, dan heeft het Brabants echt de overhand, gek dat je dan helemaal in je primaire taal vervalt…. Anyway …. Het kan allemaal nog erger, vertalingen van Indonesisch in het Engels .... Afgelopen zaterdag ging ik op zoek naar een leuke (en goedkope) plek om een team training te houden. Eigenlijk hadden we al besloten om het in Kintamani te houden. http://www.indonesia-tourism.com/bali/kintamani.html lekker rustig, lekker goedkoop want niet aan het strand dus amper toeristen, en lekker koel …. Helaas, helaas. Als leidinggevende heb ik altijd gestimuleerd dat mijn staff inspraak heeft dus …. Liever niet … te koud! Ja, het 
n de avond!
En dus ben ik om mijn vrije dag onder weg naar Candidasa. Een toeristen plek aan het starnd. Tenminste, dat was ooit zo. Met de bouw van de landingsbaan in Denpasar, is de hele water stroom rondom het eiland veranderd, zodat waar ooit prachtige stranden waren, er nu alleen een betonnen waterwering rest.
De meeste plekken zijn dan ook verlaten en vervallen. Rare plek. En gek genoeg, de plekken die wel leuk zijn, zijn al helemaal vol geboekt.... dan maar op mijn gemakje terug, ergens stoppen om een vis sateetje te eten en … in de file te staan….
In de file? Op
Ja ja, het is namelijk crematie seizoen!
Weken, maanden en in een enkel geval jaren van voorbereiding gaan vooraf aan de eigenlijke ceremonie. Natuurlijk helemaal verweven en beinvloed door hoe Balinezen aankijken tegen het leven en de plek die ingenomen wordt in de kosmos.
Er zijn verschillende fasen in het leven van iedere Balinees, van geboorte tot dood en iedere fase ken teen speciefiek ritueen en ceremonie. Mijn collega’s zijn echt iedere dag bezig met een ceremonie of voorbereiding van een ceremonie, in hun gezin, familie of buurt of buurt temple.
De laatste en meest belangrijke ceremonie is de crematie (ngaben). De familie helpt door de crematie om de ziel te bevrijden en terug te sturen naar God. Vanaf hier zijn er dan meer ceremonies die helpen om de ziel te (en nu zit ik vast in mijn vertaling …. Schoonmaken? purificeren? Reinigen? Wassen? …. Je begrijpt het hopelijk!
Er zijn bepaalde tijden, bepaald door de priester, die beter zijn voor dit process dan anderen. NU, in het droge seizoen, is het heeeeel goed om een crematie te houden. En zo worden familieleden opgegraven om vervolgens te cremeren. Ja, je leest dit goed. De overledenen worden eerst begraven als er geen genoeg geld is voor een crematie. Aangezien een crematie een mega groot spectakel is, en mensen een waaanzinnig grote ceremonie houden, met imposante torens, objecten, voorwerpen en eten voor een complete gemeenschap (weer eens wat anders dan dat obligate geen plakje cake!) , moet er hard gespaard worden en doe je het gezamenlijk, met andere mensen uit de buurt of stad.
Vorige week was ere en grote crematie van een lid van de koninklijke familie in Ubud die overleden was in de jaren 70! EN overall in Ubud hingen poster die toeristen lokken naar een “ngaben missal”. Oftewel massale crematie. EN gesponsored door een mobiele telefoon bedrijf!
EN daarom stond ik in de file. Verschillende keren. Bij verschillende crematies ….
Ach, ik was de rust zelve. Wat kan je anders doen dan denken over de zin van het bestaan en de onzin van je opwinden over tijdverlies als je getuige bent van een hele gemeenschap die gezamenlijk hun dierbaren heeft opgegraven om dan naar God te zenden via een uitbundige ceremonie? In ieder geval je raampje dicht draaien, want hoe prachtig ik de ceremonie en de symboliek ook vind, ik hoef geen gebakken oma op mijn armen!
Zoals beloofd … de fasen van het Leven en meer over crematies:
- Samsara, or Numitis, in which the soul experiences cycle of birth into a new body, then release at death, purification and punishment for misdeeds in a kind of hell,
- Neraka, a joyous period of residence in heaven,
- Suarga, and then re-birth into a new body.
- This cycle continues until the soul is sufficiently pure to attain Moksa, a state wherein it becomes one with God, in a place of perpetual peace, Nirvana, and no longer experiences reincarnation.
But, when someone dies his soul cannot immediately leave the body completely and return to the world of God. Instead, the Atma hovers near the body, sometimes as a ghost that bothers the family. Only after the body's five elements have been returned by burning can the soul completely detach itself from the body.
The whole series of ceremonies that are involved with the return of the Panca Maha Butha to the Bhuana Agung are called Pengabenan, this is what we would call "cremation". There must always follow a second and complementary, complex series of ceremonies, Nyekah, in which the soul is returned to God.
Posts
