Madonna & Nana and Malawi

Mijn 3e maand alweer in Malawi. Tijd voor een nadere introductie…

Malawi ligt in het zuiden van Afrika, omringd en overschaduwed in touristen ogen door de glorieuze stranden van Mozambique, en de Nationale Parken van Tanzania en Zambia. Als Malawi al eens in het nieuws is, komt dat meestal door de schrikbarende armoede of door de HIV&AIDS besmettings cijfers. Of omdat Madonna hier een kindje geadopteerd heeft.

Het is dan ook verschrikkelijk raar om in zo’n bizar groot huis te wonen zoals ik nu doe. Ik voel me er niet thuis, het is veeeeeeel te groot en verschrikkelijk duur. De vorige directeur had een gezin met 3 kinderen, en ik ben hier in mijn eentje. Af en toe voel ik me echt een Remy of klein zigeuner meisje. De huur loopt gelukkig af op 30 November. Tot die tijd heb ik het huis omgetoverd tot een international VSO staff gast huis. VSO Malawi is het grootste programma van VSO, en regelmatig (bijna om de week!) hebben we internationale gasten. In deze tijden van economische crisis is het natuurlijk te gek dat ik alleen in een ziekenhuis met 6 kamers en nog meer bedden woon, terwijl gasten grof geld moeten betalen voor een hotel. Vandaar dus dat ik in September letterlijk mijn deuren heb opengegooid voor collega’s.

Het huis komt ook met een ploeg van personeel; er is een tuin man, een huishouder (met gezin) en drie bewakers die in ploegendienst werken. En zoals mijn Oegandeze collega’s zouden zeggen, Er is altijd wel een ‘African story’. Er is altijd wel iemand van de familie die ziek is, gaat trouwen, moet trouwen, schoolgeld moet betalen, geen baan/land/geld heeft en nu een lening wil om een opleiding/land/spullen te betalen. Iedere dag…..

In een van mijn eerste weken hier, werd ik om 5 uur uit mijn bed gebeld door een bewakers, Emmanuel. Ik schrok me rot. Hij vertelde me dat een van de andere bewakers ernstig ziek was en naar het ziekenhuis moest. “Da’s ok, dan moet hij maar gaan”, zei ik slaap dronken. Het was even stil.... “Maar hoe moet hij daar komen, ij heeft geen vervoer of geld voor vervoer.” Ik kleedde me geergerd aan... “De hele week hard werken, en dan in het weekend dit, blablabla geirriteerd bla bla”. Tegen de tijd dat ik Emmanual had opgepikt, en door kleine modderpaadjes met mijn grote VSO pick up truck reed, terwijl smoezelige half gekleedde kinderen, geiten en kippen voor me wegstoven, was ik gekalmeerd. We waren in een wijkje van lemen hutjes, hier en daar met een golfplaten dak. Emmanuel ging Christopher ophalen, terwijl ik het vermaak van de dag was voor de kids. Na een eeuwigheid, kwam Christopher in de auto. En met hem zijn vrouw, hun baby, een bundel hout, 2 pannen, een jerrycan water, maismeel en wat kleding. Oh ja.... In het ziekenhuis krijg je geen eten, dat wordt je familie geacht te verzorgen....

En nu was ik niet langer geirriteerd maar diep beschaamd.... In Bali rij ik zonder problemen met een taxi als het moet naar de dierenarts voor mijn katten, en hier was ik geirriteerd terwijl dit ritje van een half uurtje het verschil tussen leven en dood was voor Christopher... Het was weer even een wake up call.

African stories. Zo noemden mijn Oegandeze collega’s de verhalen over dood en verschrikking, ziekte en AIDS, honger en armoede. Er is geen ontkomen aan als je hier woont. Je kunt een groot hek om je huis zetten, prikkeldraad er boven op en voor de goede orde dat alles ook nog onder stroom zetten, tralies voor de ramen en 3 bewakers voor de deur, in je grote aircon auto stappen en door de rijke wijk naar je werk rijden, maar de African stories zijn overal. Soms kun je helpen, maar heel vaak ook niet. Soms kan ik mededogen en empathie hebben, en soms ben ik afgestompt of geirriteerd...

Zo kwam de tuinman vorige week met een hele lijst van wensen. Letterlijk. Hij had het netjes opgeschreven, 2 A4-tjes vol. Het begon met: “ik wil nieuwe laarzen en een overall”, tot “ik ga trouwen en heb een lening nodig.” Ik probeerde uit te leggen dat t niet mogelijk is omdat hij in 3 maanden me niet terug kan betalen. Hij dacht even na en zei toen: “Kunt u me dan niet adopteren?” “Adopteren?” “Ja, net zoals Madonna!”

Nana kwam na een eindeloze reis (Bali, Bangkok, Addis Abbeba, Lilongwe in 34 uur) aan in Malawi. Voor het eerst in Afrika, dus ze keek haar ogen uit tijdens de reis naar Lilongwe. Ze had meer dan 30 kilo bagage bij zich, meerdendeel voor mij. Wat kleding, maar ook duik spullen en natuurlijk Indonesisch eten!

Ik kon maar een weekje vrij nemen, maar door gebruik te maken van de lange weekenden, zijn we uitendelijk heel veel op pad geweest. Allereerst gingen we kamperen (in en vaste tent met bed) in Nhkotakota National Park (NP). We zagen sporen van allerlei dieren. “kijk, de voetafdruk van een hert” “OH!” tijdens een wandel safari..., grote vette krokodillen en apen. Nana was diep onder de indruk. Ik minder. Maar de omgeving was prachtig en het gezelschap geweldig dus wse hadden een fantastisch weekend.

Onze volgende trip ging naar Liwonde NP. En daar begin de echte safari. Het haalt het niet bij de safari giganten in andere landen, en de big 5 (leeuw, buffalo, luipaard, olifant, neushoorn) krijg je niet allemaal te zien, maar de setting is spectaculair.

Na alle kou van de eerste weken, is het nu snikheet en kurkdroog. Dat betekent dat er niet veel meer te eten is voor de grazers. Liwonde NP ligt aan een grote rivier. Alle dieren komen naar de rivier om te drinken en de sappige blaadjes en gras te eten...
Zittend op ons terrasje voor onze permanente tent (alweer met bed) zien we ann de andere oever olifanten! WOW! Gaaf, we lopen een eindje om dichterbij te komen en moeten wrattenzwijnen, bavianen, apen en antilopen ontlopen, en trappen bijna op een krokodil.... Dit is andere koek! Gaaf. Die nacht bij het geblaf van de nijlpaarden, worden we wakker omdat er iemand rond onze tent sluipt. Ik dacht dat het de bewaker was, maar ik hoor duidelijk iets of iemand kauwen. Ik maak de tent open en sta oog in oog met een olifant! En nog een, en nog een. (x 5). WOW, da’s we errug dichtbij. Maar gelukkig is de bases van de tent van steen, eigenlijk is alleen het dak van zeildoek, dus we zitten veilig. Nana blijft veilig in bed liggen, en ik geniet van de nabijheid van de grote kolossen. Wat kunnen ze zachtjes lopen en hard eten! Hele bomen en struiken worden ontworteld.

We besluiten een nachtje extra te blijven, maar nu hebben we een probleem. De veilige stenen tenten zijn volgeboekt, maar we kunnen wel op de camping. Na onze olifanten encounter van de avond ervoor zie ik dat eigenlijk niet zo zitten, maar de camp leiding bezweert ons dat er bewaking zal zijn, een hele hoop lampen en een groot vuur. EN dus zetten we ons tentje op......... Die avond is er een gebrek aan lamp olie, zijn de bewakers te bang voor de olifanten en is er niet genoeg hout voor een vuur.... En dus, om 1 uur ’s nachts horen we de sluipvoeten, het gekauw en het krakende knallende geluid van bomen die omgelopen of ontworteld worden.... Deze keer hoeven we de tent n iet uit om te weten dat er olifanten zijn. En dat ze de boom waar wij onder staan lekker vinden. We zijn omsingeld door olifanten.... Langzaam buigt de tent door, waar ze tegen de tent aanleunen om dichter bij de lekkere bladjes te komen. Wij zijn zoooooooooooooooooo bang! Wat moeten we doen? Herrie maken om ze weg te jagen? Maar dan raken ze msschien in paniek en stappen ze op ons? Stil blijven! Maar dan weten ze niet dat er levende dingen in dit rare ding zitten en dan stappen ze misschien op ons! Uiteindelijk besluiten we stilletjes met onze zaklampen te blijven schijnen, zodat ze misschien denken.....? Na het allerlangste uur uit ons leven stappen ze van onze tent af, breken een paar andere bomen af en gaan de andere kant uit. We besluiten niet langer te wachten en vluchten uit de tent met onze dekens om in de leuken te gaan slapen.

Volgende stop, Cape MaClear, Domwe eiland. Een prachtige plek in Lake Malawi. Waar we per kayak heen moesten. Daar aangekomen was het lekker rustig zwemmen, kayakken, snorkelen, lezen, genieten en zorgen dat de bavianen je eten niet stelen....

Het volgende weekend gingen we naar het Lake of Stars festival. Samen met zo ongeveer iedere muzungu jongere in Malawi, alle VSO vrijwilligers in de wijde omstrek en met vrienden die in Mozambique wonen (Johan & Marifi). Het is leuk, ik voel me verschrikelijk oud maar val als een blok voor een band uit de UK; de Noisettes.
Madonna was nergens te bekennen!

Nana is afgelopen dinsdag terug naar Indonesia gegaan. Het huis is ineens weer zo ontzettend groot en leeg. En daar kunnen de 2 nieuwe internationale collega’s die net gearriveerd zijn helemaal niets aan veranderen.

Op 23 December vlieg ik terug naar Bali... het grote aftellen is weer begonnen... Nog 60 nachtjes slapen.....

van Bali to Malawi!

“Afrika voor beginners”. “Het warme hart van Africa”… Enkele uitspraken over Malawi. Dat eerste kan wel kloppen, want de wegen zijn hier relatief good, iedereen spreekt Engels, het is veilig, klein en overzichtelijk en de mensen zijn hartstikke aardig. "Dus dat is wat ze bedoelen met dat warme hart", dacht ik toen ik bij ongeveer 10 graden in mijn feestjurk bij de Britse Ambassadeur op zijn gras stond kou te lijden tijdens een receptie die special voor mijn voorgangster en mij georganiseerd was….

Ik was een heel klein beetje voorbereid, want toen ik onverwachts moest overnachten in Zuid Africa, was het 11 graden… overdag … in de zon…. Ik had snel nog even op het vliegveld een trui en schoenen gekocht, maar die stonden dan weer niet bij mijn echte cocktail jurk ….

Ik ben tot het einde van dit jaar in Lilongwe, de hoofdstad van Malawi. De hoofdstad is klein maar uitgestrekt. Ik verdwaal constant in mijn trouwe ouwe VSO Toyota Hilux pickup truck. Het is uitgestrekt, met grote open velden en bosjes tussen de verschillende wijken en er zijn heel weining herkenningspunten, helamaal omdat de straten en wijken geen namen maar nummers hebbn…. Ik woon op 43/2/187….. Wijk 43, 2e gedeelte huis 189. Nou zou dat juist makkelijk moeten zijn, als er enige logica in de numbering zat. Tja, er zit logica in… de wijken zijn genummerd in volgorde van oorsprong … wijk 1 was de 1e wijk, wijk 2 de .. ja, je snapt ‘t. EN zo kan het dus dat naast wijk 43 niet wijk 42 or 44 liggen, maar wijk 10 en iets in de 20. Het is iedere dag weer een varrassing of ik thuis aankom, helemaal in het donker, want er is geen straatverlichting. Behalve bij het presidentiele paleis en het parlements gebouw. Dus als ik verdwaal in het donker blijf ik net zo lang rond rijden tot in letterlijk het licht zie, en vandaar kan ik dan mijn weg wel weer vinden. Hahahaha.

Mijn huis is echt mega groot, met 5 slaapkamers EN een apart gasten huis… Ik heb de eerste avond een kaart gemaakt anders zou ik ook nog eens in mijn ‘eigen’ huis verdwalen. Niet echt wat ik zelf wil, maar dit is het huis van de vorige directeur en het is voor nog 7 maanden betaald, dus verblijf ik ik nu in een soort ziekenhuis met al die kamers met beddeb en lege witte muren. En natuurlijk in echte Afrikaanse style is de tuin ENORM.

Ik schat een voetbalveld voor het huis achter het huis en aan beide kanten een handbal veld. Dus iedereen kan gerust langkomen en binnen komen… plek zat.
Om het iets warmer te maken in het ziekenhuis, heb ik ‘s avonds de open haard aan… Ja, da’s misschien niet wat je voorsteld bij AfriKa. Maar het warm langzaam op, overdag hoef ik buiten geen trui meer aan, maar wel op kantoor en in huis.

Gisteren ben ik met een collega naar Lake Malawi gegaan. Dat is een gigantisch meer. Het lijkt meer op een zee, want het is zo immense groot (zelfs groter nad mijn huis en tuin, ha ha).

Hier een paar fotootjes die ik onderweg geschoten heb. TOT SNEL!

Hup Holland Hup!

Mei, alweer voorbij

Mei, alweer voorbij en nog steeds niets op mijn blog geschreven….

Gelukkig blijf ik wel gewoon fotoos maken, dus iedere keer als ik ze op mijn computer download, word ik er weer even aan herinnerd … misschien leuk om te delen met alle familie en vrienden…Maar aangezien tegenwoordig iedere kleuter al een eigen website heeft, weet ik eigenlijk ook niet zo goed of eigenlijk iemand wel tijd en zin heeft om te lezen… En zo niet, dan misschien even lekker plaatjes kijken!

Nadat ik weer opgekrabbeld was van mijn long –en andere ontstekingen, was het weer vol aan de bak. Het was erg druk op het werk en daarnaast ben ik samen met Nana en andere vrienden en collega’s betrokken bij een ander vrijwilligers project; wij geven in de avond uren les aan een group gehandicapte jong-volwassenen. Dit is onderdeel van een groter project, van 3 van onze partner organisaties. Het is eigenlijk een werkvoorbereidings traject, voor mensen met een handicap die nog nooit buitenshuis gewerkt hebben. Er zijn lessen in Engels, werken met computers en sociale vaardigheden. De lessen zijn in de avond uren, zodat iedereen met een baan ‘s avonds als vrijwillige docent een bijdrage kan leveren. Ik vind het echt heerlijk om te doen. Zwaar, ingewikkeld, vermoeiend (na een lange dag op het werk van 6-9 ‘s avonds!), maar hartstikke leuk. De coordinator, heeft geen lessonplan of zo ontwikkeled, er is alleen een onderwerpen lijst, dus iedereen moet iedere keer als je een les komt verzorgen, ook het lesmateriaal zelf inelkaar draaien. Dus jeuken mijn handen en wil ik het project adopteren! Ha ha ha.

Ik schreef al eerder dat er eigenlijk constant ceremonies op Bali zijn. Ik weet nog goed, de allereerste keer toen ik in Bali aankwam, dacht ik "Ik hoop dat ik een keetje een ceremonie mee kan maken!" En na 5 dagen vakantie dacht ik al, "Ok, ik hoop dat ik vandaag GEEN ceremonie zal meemaken". Kun je nagaan als je op Bali woont ...

Maar eigenlijk vind ik iedere ceremonie weer gewoon leuk en bijzonder. Behalve als ik heeeeeeeel lang in de file moet staan. In mei kwam een van de belangrijkste ceremonies weer voorbij, Galungan en Kuningan. Dit is twee keer per jaar. De feestelijke periode duurt 10 dagen. Bij ons op kantoor begint het altijd met het maken van een PENJOR. Een “bamboe altaar paal” (tja. Letterlijke vertaling!, snap dat je daar niet een-twee-drie- wijzer van wordt!) moet bij ieder ingang van huis of dorp geplaatst worden. Op kantoor is dat altijd een geweldig excuus om buiten te knippen en te plakken en the giechelen en als team bij elkaar te komen. De laatste twee keer waren erg grappig, want na 3 jaar zijn wij, de niet hindoes op kantoor, gepromoveerd tot het zonder toezicht penjor’s maken. We waren zowiezo al een raar groepje in de rest van de straat, want normaal gesproken maken de mannen alleen een Penjor, en op kantoor hebben we bijna alleen vrouwen. Kakelende giegelende vrouwen, dus we kunnen het niet eens ongemerkt doen. Maar goed, Galungan dus. Tijdens Galungan komen de geesten van overleden voorvaderen weer terug op aarde om gezellig met de familie samen te zijn. Ter voorbereiding moet natuurlijk alles schoongemaakt en gereinigd worden. Ook zijn er veel dansen en andere activiteiten om de voorvaderen te vermaken. Rond ons nieuwe huis hebben we natuurlijk ook

weer een tempel(tje). Op Kuningan kwam onze hulo in de huishouding even langs om ook bij ons offers te brengen. En even later de huiseigenaar. En een paar Balinese vrienden. EN mijn collega’s. Gelukkig zijn Balinezen erg pragmatisch met de offers. Het gaat om het gebaar. Als de wierrook op is, mag je alles gewoon opeten. Wij hoefden dus even geen boodschappen te doen!!

Eugene en Marleen uit Nederland kwamen op vakantie naar Bali, brachten veel verzoek nummertjes zoals echte oude kaas, drop en Jazz magazines mee. En natturlijk ... ORANJE BOVEN spullen! Nu kan ik met boa's en bombarie naar het voetbal gaan kijken! En als bedankje moesten we natuurlijk naar de karaoke!

Verder.... ga ik morgen verder schrijven maar nu alvast de fotoos neerzetten....

Paashazen en stress konijnen en een nieuw huis

Vrolijke paasdagen!

Ik ben af en toe meer een stress konijn dan een paashaas....

Druk en stress natuurlijk als een van de vrijwilligers of staf ziek wordt hier in de tropen, maar ook vanwege visa perikelen, het contract met de regering van Indonesia en natuurlijk lange hete dagen op moeilijke wegen naar indrukwekkende projecten. Tegenwoordig valt het eigenlijk met de stress wel mee, het is meer vermoeidheid van alle drukke dingen. Dit is zeker geen 9-5 baan, en onze VSO noodgevallen telefoon is 24 uur per dag bemand/bevrouwd. Maar als ik niet de nood-telefoon dienst heb, en ik hoef niet te reizen naar een van de verre plekken, dan gebruik ik het weekend om heerlijk bij te tanken. Ik woon ten slotte in Bali! Strand, karaoke, heerlijk eten (Sorry Simone!), snorkelen, duiken, vrienden, hmmmmmmm!

Eens per jaar hebben we een "mega-event". Dan brengen we al onze lokale partner organisaties en vrijwilligers bij elkaar voor een workshop.
Het is meestal een hele tour om te organiseren, qua programma, en ook logistiek. Mijn favoriete onderdeel is de "community day". Heel veel van ons werk is adviseren, onderhandelen en werken met de organisaties. Niet iedereen (en zeker ik niet) kan direct met de communities werken. Maar als we toch alle vrijwilligers bij elkaar brengen, dan moeten we ook gebruik maken van al die welwillende mensen! En kunnen we echt met de poten in de modder de handen uit de mouwen steken (en meet van dat soort cliche-uitdrukkingen, maar wel waar!).
Deze keer deden we samen met de lokale bevolking een schoonmaak actie op het strand en gingen we koraal planten! Tja, ieder excuus om in de zee te zijn, he he!










De hele week verliep goed, en dat was maar goed ook, want tussen alle bedrijven door moest ik ineens ook gaan verhuizen!

Ik heb al eerder geschreven over de kuddes overwinteraars in Bali, de grijze golf. Meer en meer gaan deze grijze gepensioneerden niet meer terug naar Nederland.... En wat heeft dat nou helemaal met mij te maken??? Nou, omdat ze allemaal enkele jaren in Bali willen blijven, betalen ze 5 jaar vooruit.... En dus gaat de huur huizen markt hier HEEL ERG omhoog. Mijn huisbaas wilde daar ook aan meedoen, en verhoogde onverwachts de huurprijs met 20%. Nou heb ik een geweldig huis, maar ook een beetje groot. En nu dus ineens ook duur.... Daarom ... verhuizen!

TADA.... Afgelopen week zijn Nana en ik verhuisd naar een ander Balinees huis.

Iedereen is welkom want we hebben weer een geweldige logeer kamer!

Eindelijk een teken van leven.... in de Similan Islands, Thailand!

HMMMMMMMMM!
Even een weekje er tussenuit om te gaan duiken met Wicked Dive in de Similan Islands.
Het leven aan boord van zo'n duik boot is erg simpel... je eet, duikt, rust, eet, duikt nog eens een keertje en dan moet je natuurlijk weer eten en rusten.... HEERLIJK!

Prachtige dingen weer gezien en, zoals je in de eerste foto kunt zien, ook van errug dichtbij! manta's, haaien, octopus, slangen en natuurlijk miljoenen mooie gekleurde visjes.

Ik ben de komende weken weer hartstikke druk, dus dit was even een welkom tussendoortje.

Vanaf 1 April ga ik verhuizen naar een wat kleiner huis. Nana en ik gaan daar (weer) samenwonen, du je kunt binnenkort foto's en verhaaltjes verwachten.

Tot snel!